X MANIACKA DZIESIĄTKA. WIATREM, GRADEM, DESZCZEM.

Po pierwsze, miałam kiepsko przespaną noc. Naprawdę. Najpierw nie mogłam zasnąć, potem spałam bardzo płytkim i urywanym snem, wstałam przed budzikiem, z rana czułam się zmęczona i lekko rozbita...

Po drugie, to pogoda. Nie było zimno, deszcz jakoś specjalnie nie przeszkadzał. Ale ten wiatr... Drzewa za oknem tańczyły, w kominach świszczało, a na trasie do Poznania, bezlitośnie bujało moim biednym, małym yariskiem. Normalnie w takich warunkach przekładałabym trening na inny dzień, a tu nie ma zmiłuj, trzeba pobiec i to jeszcze w dodatku przyzwoicie. 

Po trzecie... No może skończę jednak się tłumaczyć, wszak kiepskiej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy :)

Pobiegłam Maniacką Dziesiątkę z wynikiem 46:55 netto. To jest moja nowa oficjalna życiówka na 10 km, poprawiona w stosunku do poprzedniej o około 4,5 minuty (51:20). Gdyby mi ktoś miesiąc temu przepowiedział taki czas, wzięłabym go w ciemno... 

Do biegu starałam się podejść rozsądnie. Założenie miałam takie, aby zacząć od tempa 4:50, drugi kilometr zejść do 4:40, potem do 4:30, a na 7-8. przycisnąć do 4:20. Plan był ambitny, może aż za ? Zaczęłam trochę wolniej niż zakładałam, potem przyśpieszyłam, choć nie tak jak sobie to zaplanowałam. Do 7. km biegło mi się dość komfortowo, gdy miałam przycisnąć, to... nie zebrałam się w sobie i nie zrobiłam tego.

Wiatr był chwilami dokuczliwy, ale nie aż tak, jak się obawiałam. Był też deszcz, ale on akurat mi nie przeszkadzał, bo lubię biegać w deszczu. Kompletnym zaskoczeniem był za to grad na 5. kilometrze - w takich warunkach jeszcze nie biegałam, więc jestem bogatsza o nowe doświadczenie biegowe. 

Od 3. do 7. kilometra trzymałam mniej więcej równe tempo, z nadzieją, że po 7. km docisnę. No i tu się właśnie pojawia problem... Bo jednak nie potrafiłam przyśpieszyć. Mało tego, na 7. i 8. kilometrze zwolniłam! Mimo tego, że końcówka była z wiatrem, nie zebrałam się do finiszu, jak należy. Przez ostatnie trzy kilometry poziomem i zróżnicowaniem moich myśli nie grzeszyłam - główne, jakie się w mojej głowie pojawiały, to: "pierdolę, nie przyśpieszę", "to mój ostatni start na dychę, przysięgam" i "nienawidzę biegać".

Na 7. i 8. kilometr to aż wstyd mi patrzeć :)

Dopowiem jeszcze, że średnie tętno tego biegu wyniosło 162... Dla porównania w listopadzie Bieg Niepodległości przebiegłam na średnim 170, więc obawiam się, że tego dnia moja głowa kompletnie odpuściła. Dychy nie biega się po prostu na średnim tętnie 162... :/

Cieszę się z tego, że wykonałam duży postęp, bo poprawiłam, bądź co bądź, oficjalną życiówkę, i to całkiem znacznie. Moje trenowanie przynosi efekty (oklaski dla trenera!), będę zatem robić to, co do tej pory. Ten bieg akurat nie poszedł do końca tak, jak sobie to zaplanowałam, na pogodę zwalić winy nie mogę, choć na pewno w jakiś sposób wpłynęła ona na moje nastawienie do biegu. Tak naprawdę, moja chęć do walki wyparowała już w momencie, gdy rano po przebudzeniu zobaczyłam, jak za oknem wiatr pomiata drzewami.

I tak, jak sobie obiecywałam na ostatnich kilometrach biegu, że więcej na dychę nie wystartuję, to za metą, poza przenikliwym zimnem, bo byłam przemoczona, poczułam taką na siebie złość i taki cholerny niedosyt, że nie popuszczę, aż się uda. Dopnę swego i złamię 46 minut. A może i 45. I będę starała się to zrobić jeszcze przed tri.

Tymczasem, jeżeli chodzi o połówkę, która za niecałe trzy tygodnie, to nie będę ukrywać, że apetyt mi się wyostrzył. Tak między nami i po cichu, to bym chciała zejść poniżej 1:45. Uda się? Jak moja głowa pozostanie tym razem na swoim miejscu, to jest szansa :)